Yaşamı nasıl algıladığın değilmiş önemli olan onu nasıl yaşadığınmış.Yani nedensiz, ayrıntının önemli olmadığını her koşulda asıl olanın bir tek sonuç olduğunu yeni anladım.
Yıllarca biriktirdiğimin umarsız anılar yerine bir yaşam biçimi olmasını isterdim.edindiğim herşey algılarımı biçimlendirdi.hayatın daha naif,ayrıntıların anlamlı olduğu bütünün kabalığındansa ince ince örülmüş emeklerin yarattığı bir yaşam düşledim hep.biriktirdiğimin bu olduğunu sandım .
ey bu satırların okuyucuları yalan hepsi yalan aslolan bütünmüş asloan sonuçmuş.kırılgan yapraklar sakınılmazmış.kendini tamir edebilirse ne ala.
artık dik durma zamanı artık herşeyi, en ufak ayrıntıyı bile gözetip elini o yaprağa uzatma zamanı değil.bırak kendisi öğrensin kalkmayı.
keşke bu dediklerimi yapabilecek kadar kayıtsız olabilseydim.bunları yapabilmek için bir tek kendini sevebilmek kendini herkesten değerli görmek lazım.
işte bn bunu yapamam yapmam .işte bu yüzden ben hep elimi uzatmaya mahkumum.işte bu yüzden tekrar tekrar yenilgiye mahkum yaşayacağım.
herşeye rağmen bir gülüş yetecek mutlu etmeye beni ve o gülüşün sahibinin tek bakışı yıkmaya.çoğu zaman belli etmeyeceğim üzüntümü ben kendi kendimi sararım.onu sarmak için varım o gülüşün sahibi yalnız yürümesin benim tek mutluluğum olacak.ölene dek uzatacağım elimi yeter ki o görüp tutmak istesin başka hiçbir şey istemiyorum bu zamana kadar da istemedim.
ne yapalım ben buyum